In Bleekwater rijden we mee met François. Hij brengt de bestellingen van de stomerij rond, ergens in een grote stad. Het lijkt alsof het al weken onophoudelijk regent, zonder ook maar een greintje verbetering in het vooruitzicht.
Door Jeroen van Esch
Onze Frans is een gewoontedier. Dat zijn we natuurlijk allemaal stiekem, maar in dit geval is het tot een kunst verheven. De ochtend begint met een bezoekje aan de krantenkiosk. Een fenomeen dat we in Nederland eigenlijk niet meer kennen. Zo zit er meer in dit op en top Vlaamse album, maar dat mag de pret geenszins drukken.
Moed
De krantenkraam wordt gerund door zijn onbereikbare liefde, Maryvonne. Ze neemt iedere dag zijn lottobiljet in, met immer dezelfde cijfers. Vervolgens koerst François richting zijn stamcafé om doodleuk een pintje weg te klokken. Wellicht een typische gewoonte van onze zuiderburen om jezelf moed in te drinken voor de dag. Hier zouden we hem toch al snel labelen als een alcoholist. Ik heb verzuimd het uit te zoeken, excuus.
Regen
De werkdag begint. Schone lakens afleveren, vuile mee terug. Franske is er wel klaar mee. Hij vindt alles eigenlijk simpelweg kut, in goed Nederlands, excusez-moi. Het laveren door de eeuwige regen, foeteren op het trage verkeer, vloeken tegen je incapabele collega. Ka, uu, tee. Niks meer en niks minder. Ik als rasklager wist me eindelijk volledig begrepen door een karakter in een graphic novel. Je hoort hem als vanzelf naar de langzaam vooruit kruipende bejaarden in hun auto schreeuwen. ‘SCHIET OP! GA WEG!’
En de regen valt maar door.
Dolen
De avonden zijn een vaste waas van verdwazing. Slenteren door de afgeleefde straten, door de gore plassen, bios in en uit, een frietje halen en vanzelfsprekend eindigen in de kroeg waar het vanmorgen allemaal begon, voor een paar slaapmutsjes en dromen over een ander leven, zonder regen.
Keuzes
Dan, opeens is daar een moment. Zo’n situatie dat je in secondes moet beslissen wat je doet, en de gevolgen de rest van je leven drastisch kunnen veranderen. En François kiest.
Wie ook koos was Joris Mertens, de schepper van deze natte tragedie (en Beatrice). Hij liet zich inspireren door een Franse misdaadfilm uit de jaren ’70 van de vorige eeuw. Het hele album ademt crime noir. De titel is haast niet te verklaren. En wordt bovendien door de uitgever gespeld als Bleekwater en Bleek Water. Maar hemelwater doet het altijd goed in comics natuurlijk. Het lijkt in elke film van DC grotendeels te regenen. En dat is in Bleekwater net even verder uitgewerkt. Door vergezichten van de stad in vogelvlucht, waarin de regen eindeloos naar beneden valt. Waar neonkleuren vervagen of samensmelten, gele etalages de grijze straten iets oplichten en je de kilte in het bos voelt. Overal is het met veel gevoel voor sfeer perfect uitgevoerd.
Verlies jezelf
Verlies is vervelend, behalve als je jezelf kunt verliezen in de kunst. En dat is wat hier mij overkwam. De fabelachtig getekende spreads met glimmende trottoirs, de heerlijk getekende auto’s en ik heb niet eerder iemand zo goed handen zien tekenen. Zelden werd ik zo intens gelukkig van een depressief mens. Zelden gunde ik anderen ditzelfde lot. Goed, het verhaal is misschien net wat té spectaculair ergens. Maar misschien ook niet. Bleekwater is een briljant boek dat je als stripliefhebber heel clichématig, simpelweg in de kast moet hebben staan, binnen dagelijks bereik. Bam!
Bleekwater
Tekst & tekeningen: Joris Mertens
Uitgever: Oogachtend
152 pagina’s / €28,95 / hardcover
Haal dit boek bij je favoriete winkel, of bestel direct online:
