In de derde beweging van Moeder Amerika is Chicago van 1919 het centrum van alle sociale onrust. Max, Tina, Julien en Clarence zijn gevlucht uit Mexico en arriveren in Chicago. De getergde vrienden willen maar wat graag fungeren als lont in het kruitvat van de explosieve stad.
Door Bastiaan van Esch
De start van het verhaal is veelbelovend. Op het treinstation van Chicago ontstaat een klassiek gevecht tussen politie en terroristen, waarbij meerdere voltreffers heerlijk in beeld worden gebracht. Volop actie dus! Als de scherven bij elkaar geraapt worden begint de onduidelijkheid. We bevinden ons in het wilde westen en een paar pagina’s verder zijn we terug in Chicago. Dat is verder niet zo bijzonder, maar het vervolg echter wel.
Huh? Waar zijn we nu weer?
Op pagina 22 bevinden we ons ineens aan de kust. De volgende verhaallijn wordt ontvouwd, dus met goede moed lezen we verder. Ik betrapte mezelf erop dat ik de draad snel kwijt was. Scenarist Kris heeft in een beperkt aantal pagina’s zoveel te vertellen, dat is niets anders dan een overkill. Alles wat ik er verder over schrijf is een herhaling van zetten.
De tekeningen maken veel goed
De illustraties zijn van een goed niveau, soms zelfs verbluffend mooi. In de vele verhaallijnen wordt veel geweld gebruikt. Alle scenes met rondvliegende bloedspetters komen realistisch over. Dit komt mede door de sferische inkleuring. De zachte tinten van de gebouwen en mensen geven de tekeningen de juiste blos op de wangen. Alle pagina’s met bouwwerken zijn super gedetailleerd getekend en overtuigen mij behoorlijk. Maar voor de rest raakt het niet de juiste snaar.
Ik kwalificeer dit stripverhaal als ’teveel van het goede’. De tekeningen zijn prima, maar het scenario is zwaar over de top. Kan ik duidelijk navertellen waar het na 58 pagina’s over gegaan is? Nee. Dit is geen geslaagd project.
Moeder Amerika – de zomer kleurt rood
Scenario: Kris
Tekeningen: Maël
Uitgeverij: Daedalus
58 pagina’s / € 20,50 / hardcover
