Geef een nieuwe draai aan het sprookje Sneeuwwitje en je krijgt zeven wellustige dwergen met eurotekens in de ogen, een tirannieke stiefmoeder/koningin/toverkol en Sneeuwwitje zelf, die haar leven wel eens in eigen hand wil hebben. En vergeet de giftige appel niet. Een vers sprookje is geboren!
Door Martijn Douma
Alles loopt net even anders
Het was te verwachten: als je een conceptreeks hebt met telkens zeven personages is het vrij voor de hand liggend dat ‘de’ zeven dwergen ook aan bod komen. Een recht-toe-recht-aan verstripping van het sprookje zou de eer van de scenarist natuurlijk te na zijn. Men neme dus als uitgangspunt het sprookje van Sneeuwwitje, zoals geschreven door de gebroeders Grimm en voor het eerst gepubliceerd in 1812. De bekende ingrediënten gaan vervolgens in de mix, waaronder Sneeuwwitje, de dwergen, de boze stiefmoeder, een jager, een appel en een spiegel. Het resultaat hiervan is een sprookje waarin alles net even anders loopt dan je zou verwachten.
Verbannen de mijnen in
De dwergen zijn in dit verhaal de hofnarren van de koning. Doordat een van hun grappen nogal verkeerd valt bij de koningin worden ze uit het kasteel verbannen. Daarmee komen ze nog goed weg ook. Ze betrekken een huisje in het bos en worden mijnwerker: door tin te delven valt hopelijk wat te verdienen. Na een aantal jaren zorgt het toeval ervoor dat ze weer in aanraking komen met het kasteel en zijn bewoners. De koning is vlak na de verbanning van de dwergen spoorloos verdwenen en er zijn zelfs mensen die de dwergen hiervan verdenken. Sinds de verdwijning regeert de koningin, stiefmoeder van Sneeuwwitje, en dat doet ze met straffe hand. Sneeuwwitje is door haar aan het werk gezet als schoonmaakster, want op concurrentie zit ze niet te wachten.
Niets nieuws
Wanneer de koningin van haar spiegel te horen krijgt dat niet zij maar Sneeuwwitje de mooiste is van het land, moet Sneeuwwitje vluchten en belandt bij de zeven dwergen. Tot zover nog weinig nieuws onder de zon. Wat er vervolgens gebeurt kun je je wel voorstellen. Of nee, dat kun je helemaal niet: het verhaal is pas halverwege en, zoals gezegd, loopt alles net even anders dan in het klassieke verhaal.
Wilfrid Lupano is degene die deze nieuwe variant van het bekende sprookje heeft geschreven. Hij is een begenadigd en ervaren scenarist, die in ons taalgebied vooral bekend is van Krasse knarren, Alim de leerlooier en Azimut en ook het geweldige, onvertaalde maar tekstloze, ‘Un océan d’amour’ (Sea of love) heeft geschreven. Het eerder dit jaar verschenen eerste deel van Moordenaar op maat is ook van zijn hand.
Niet ‘me-too’-proof
Lupano maakt van de dwergen een groep ruwe, volwassen kerels die hard werken en vooral uit zijn op eigen gewin na vreselijk te zijn behandeld. Ze hebben geen namen in dit boek. Wel hebben ze, stuk voor stuk, oog voor vrouwelijk schoon. Vooral de dwerg die wel wat wegheeft van Dopey heeft zijn ogen niet in zijn broekzak en loopt regelmatig te kwijlen. Letterlijk. Sowieso zijn de dwergen niet bepaald ‘Me too’-proof in dit verhaal…
Powervrouwen
De vrouwelijke karakters, in de vorm van de stiefmoeder en Sneeuwwitje, worden daarentegen sterk geportretteerd. De stiefmoeder heerst met ijzeren hand over het land en de geruchten gaan dat ze kan toveren. Sneeuwwitje begint als een onderdanig type, dat vanwege haar uiterlijk – ‘rondborstig’ is een understatement – continu wordt lastiggevallen door mannen, maar gedurende het verhaal komt ze als persoon steeds sterker naar voren.
Op het verkeerde been
Er zitten veel grappige en onverwachte situaties in dit album. Bijvoorbeeld wanneer de koningin met het hart van een zojuist gedode ree in haar handen staat. Ze barst uit in maniakaal lachen, want “van binnen zijn we allemaal gelijk”. Zodra ze echter alleen gelaten is, laat ze het hart vol afschuw uit haar handen vallen en verzucht “Bah, ik denk dat ik ga kotsen…”. Je wordt eigenlijk continu op het verkeerde been gezet en dat werkt goed. Het einde van dit stripboek is dan ook nauwelijks te voorspellen, maar komt ook weer niet zomaar uit de lucht vallen.
Rijk gekleurde tekeningen, fijn sfeertje
De tekeningen zijn van de hand van de Italiaan Roberto Ali, van wie tot op heden één ander album in het Nederlands is gepubliceerd: het tweede deel uit de reeks Zeven wonderen, getiteld ‘De hangende tuinen van Babylon – 585 v. Chr’. Ali zet een leuke fantasy/sprookjessfeer neer, met mooie tekeningen van het kasteel, de mijnen en het bos waarin de dwergen wonen. Hij hanteert door het album heen een keur aan verschillende ‘cameraposities’ en dat leest prettig vanwege de afwisseling. Bovendien levert dat fraaie plaatjes op.
Gekwijl
De personages kennen veel variatie: verschillende types komen voorbij en veel diverse gezichtsuitdrukkingen. Het voortdurende gekwijl van ‘Dopey’ vond ik dan weer iets minder appetijtelijk om te zien. Verder is Sneeuwwitje voorzien van een dusdanig groot decolleté dat de arme meid haast wel een rugprobleem móet hebben.
Dan nog even over de inkleuring, van de hand van inkleurder Lou: er is een rijk kleurenpalet gebruikt en dat is op zo’n manier gedaan dat het sfeer bevorderend werkt. Van toegevoegde waarde voor het geheel dus.
Hoog niveau
Een originele variant van het overbekende sprookje, met sterke karakters en een leuke plotontwikkeling. Dit vijftiende deel uit de reeks Zeven toont wederom het hoge niveau van de reeks aan.
Tekst: Wilfrid Lupano
Tekeningen: Roberto Ali
Inkleuring: Lou
Uitgeverij: Silvester Strips
48 pagina’s / €16,95 hardcover / ISBN 9789463064422
[bol_product_links block_id=”bol_5ba69c7732d37_selected-products” products=”1001004008276402,1001004008276426,9200000005804081,1001004008276407″ name=”Zeven” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”250″ cols=”1″ show_bol_logo=”1″ show_price=”1″ show_rating=”1″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]
