Dokter Fernando Pais heeft een fijn leventje in het Lissabon van 1968. Het land mag dan al veertig jaar lang een dictatuur zijn, hij heeft er geen last van. Het doet hem niks: hij heeft het goed voor elkaar. De ontmoeting met het straatschoffie João weet iets in hem te raken.
Door Martijn Douma
Een leven in overvloed, zo zou je Fernando’s leven kunnen typeren. Met een dokterspraktijk voor de gegoede burgerij. Het regime van dictator Salazar lijkt hem niet te deren: het leven is goed! Voor hem althans. Want tegenstand wordt niet geduld: iedereen die er een afwijkende mening op nahoudt, loopt het risico opgepakt te worden.
Nergens druk om
Ach, het zal Fernando jeuken. Hij doet wat hij moet doen, hij wil geen gedoe. Patiënten behandelen, port drinken en een relatie met de vrouw van een militair die vaak in het buitenland zit. Mooi toch? Hij maakt zich nergens druk om en houdt zich absoluut niet met politiek bezig.
Vroeger was er passie
Ondanks zijn mooie leventje gaan zijn gedachten regelmatig tien jaar terug in de tijd. Toen studeerde hij nog, ook in die tijd had hij een onbezorgd leventje vol met feestjes en vrouwen. Dat veranderde toen hij letterenstudente Marisa ontmoette. Een bevlogen jonge vrouw met een passie voor democratie. Om haar voor zich te winnen doet hij met haar mee in haar strijd tegen het regime. Sinds het einde van hun relatie kan het hem allemaal niet meer schelen. Eigenlijk net als in het tijdperk vóór Marisa.
Lak aan alles
Bij toeval loopt hij tegen João aan, een jochie dat lak heeft aan alles wat met de militaire dictatuur te maken heeft. Fernando vat sympathie voor hem op, helpt hem een handje wanneer hij opgepakt dreigt te worden na een slechte grap. En zorgt ervoor dat het schoffie thuis wordt aangepakt. Dit geeft zijn rustige leven een andere wending.
Indrukwekkend
De manier waarop Nicolas Barral (Parijs, 1966) het karakter Fernando Pais neerzet is indrukwekkend. Als lezer vraag je je continu af of de arts de verschrikkingen om zich heen niet ziet of ze bewust negeert. Dit is op subtiele wijze in het verhaal gevat. Net als hoe het heersende regime iemand zo onberoerd kan laten, terwijl om hem heen mensen opgepakt en gemarteld worden.
Aangrijpend en vertederend
De situatie in het Portugal onder Salazar wordt geloofwaardig neergezet. Je kunt je voorstellen hoe het er toen aan toeging. Hoe de mensen leden onder de repressie. Hoe de een bijdroeg aan de dictatuur, de ander zich verzette en een derde gewoon wilde leven. De karakters die voorbij komen zijn aangrijpend, vertederend soms. De tekeningen zijn al even indrukwekkend. Met name de gezichtsuitdrukkingen zijn treffend gedaan. Het stemmige kleurenpalet is sfeerversterkend. Prachtig!
In Als de fado weerklinkt maakt Nicolas Barral op overtuigende wijze duidelijk dat hij een uitstekende auteur is. Zijn verhaal zit sterk in elkaar. Politiek en liefde, ze gaan lang niet altijd samen. Maar Barral laat ons achter met de boodschap dat de liefde altijd overwint.
Nicolas Barral (Parijs, 1966) produceert al enkele decennia lang gemiddeld een album per jaar. In het Nederlands verschenen van zijn hand de trilogie Vleugels van lood (uitgeverij Talent), het drieluik De avonturen van Philip en Francis (Dargaud), drie delen van Nestor Burma (Casterman) en het oneshot De wereldrecord jagers (Dargaud).
Als de fado weerklinkt
Tekst, tekeningen en inkleuring: Nicolas Barral
Ondersteuning inkleuring: Marie Barral
Vertaling: James Vandermeersch
Opmaak: Studio K
Uitgeverij: Lauwert
156 pagina’s / hardcover in klein formaat / € 34,95
