De mensheid heeft de Aarde verlaten en reist al decennialang in een ‘wereldschip’ door het heelal. Op zoek naar energiebronnen gaat de reis naar de ster Centaurus, waar een planeet moet zijn die op de Aarde lijkt. Maar er blijken indringers op het ruimteschip te zijn: saboteurs die de zuurstofvoorziening hebben beschadigd en bemanningsleden hebben vermoord. Er heerst spanning en gezien het toenemende zuurstofgebrek begint de tijd te dringen.
Door Martijn Douma
De omvang van het kwaad
Bram, een lid van de expeditie die naar het oppervlak van de planeet is gestuurd, heeft de verdwenen June inmiddels gevonden en gezamenlijk trekken ze verder in de richting van degene die door June “opa” wordt genoemd. Dat leidt tot een vrij bizarre ontmoeting. De andere expeditieleden gaan ook weer op pad en ontmoeten een groep Indianen, de eerste menselijke wezens die ze op de planeet aantreffen. Die zorgen voor een onverwachte vorm van hulp, waardoor ze meer te weten komen over de geschiedenis van de planeet. Daarbij komt ook de omvang van het kwaad dat op de planeet aanwezig is aan het licht.
De spanning neemt toe
Qua verhaal is Centaurus absoluut de moeite waard: de door de wol geverfde scenaristen Leo (Aldebaran, Betelgeuze, Antares) en Rodolphe (Namibië, Kenya) gebruiken veel klassieke SF-elementen. Denk daarbij aan het jarenlange reizen door de ruimte, de zoektocht naar een geschikte planeet en de confrontatie met het buitenaardse. In dit vierde deel van de reeks hebben de heren de ingrediënten samengebracht voor een steeds groter wordende dreiging – en daarmee toenemende spanning.
Realistische tekenstijl
De tekeningen van Janjetov (De jeugd van John Difool, de Technovaders), zijn in een realistische stijl. Hij werkt met verschillende ‘camerastandpunten’ en dat ziet er fraai uit, net als zijn ontwerpen van de diverse bouwwerken die voorbijkomen. Ook het gebruik van schaduwen viel me op: indrukwekkend! De gezichten die hij tekent vallen niet in mijn smaak, maar anderen zullen daar ongetwijfeld anders over denken.
Is het wel zo spannend?
“Voel ik nu een ‘maar’ aankomen?” Ja, dat klopt… Met een bovengemiddeld goed verhaal vol spanning en actie gecombineerd met prima, realistische, tekeningen ben je al snel geneigd te denken dat dit wel eens een ‘nieuwe klassieker’ zou kunnen worden. Echter, als lezer wilde het voor mij maar niet echt spannend worden. De gebeurtenissen in het ruimteschip leverden nog wel een idéé van spanning op, maar de continue dreiging die op de planeet aanwezig zou moeten zijn (aliens, vijandige flora en fauna) kwam bij mij niet uit de verf. Bij sommige stripboeken word je het verhaal ingezogen en leef je intens mee met wat de hoofdpersonen beleven. In dit geval keek ik mee vanuit mijn stoel, als niet-betrokken buitenstaander. Mijn stoel verliet ik niet om op de planeet te belanden. Wat er allemaal gebeurde vond ik dan ook niet echt spannend. Wat daarin ook meespeelt: ik ben ook niet gaan ‘geven’ om wat er met de hoofdpersonen gebeurt.
Wel foto’s, geen videobeelden
Dat zit hem, vermoed ik, vooral in de tekeningen, die nogal statisch zijn. Wanneer er een situatie ontstaat waarin sprake is van beweging of snelheid, zoals een aanval of een bewegend voertuig, zie je dat lang niet altijd goed in de tekeningen terug, of zelfs helemaal niet. Met als gevolg dat het eerder lijkt of je naar foto’s zit te kijken dan naar een film en dat is toch niet zo spannend.
Nu houd ik niet van losse eindjes en is het verhaal, zoals gezegd, bovengemiddeld goed. Dus kijk ik wel degelijk uit naar het vijfde en laatste album van deze reeks, om te weten te komen hoe het afloopt. En hoop ik er stiekem op dat ik dan wèl in het verhaal gezogen wordt.
Tekst: Leo en Rodolphe
Tekeningen: Zoran Janjetov
Inkleuring: Zoran Janjetov Jr.
Vertaling: Marc Mergeay
Uitgeverij: Silvester Strips
48 pagina’s / €16,95 hardcover / € 7,95 softcover
ISBN 9789463064194 (hardcover) en 9789463064200 (softcover)
