Er verdwijnen ineens mensen. Spoorloos. Vol in het zicht. Aline Lefranc, een zeer talentvolle harpiste, is er één van, terwijl ze met haar man Philippe in de auto zit. Alle verdenking gaat naar hem uit. Haar tweelingzus Blandine gelooft niet dat Philippe erachter zit en gaat op onderzoek uit.
Door Martijn Douma
Nadat Aline’s verdwijning in de krant heeft gestaan wordt Blandine gebeld door ene Gilbert Houdain, die zegt dat hij er meer van weet. Dus spreekt ze met hem af. In de gevangenis, wel te verstaan, want Houdains vrouw is op dezelfde manier verdwenen en hij is ervoor veroordeeld tot levenslang. Sindsdien pluist hij elke dag de krant uit, op zoek naar vergelijkbare gevallen – en dat zijn er door de jaren heen heel wat. In een aantal gevallen waren er getuigen, bij andere niet. Iemand met een motief valt nog wel aan te wijzen: daar zijn Philippe en Houdain voorbeelden van. Er is echter geen enkel geval bekend met onomstotelijk bewijs. Wat Blandine ook probeert, het lukt haar niet om keihard bewijs te vinden van een van de verdwijningen.
Onverwachts
In de verhalen van Zidrou gebeurt altijd wel iets onverwachts. Soms krijgt een verhaal een hele andere wending en soms is het meer subtiel. In dit verhaal reken je erop dat er helderheid komt over wat er aan de hand is. Maar dat gebeurt niet… Het zal Zidrou’s truc wel zijn dat dat juist niet komt. Het gevolg is wel dat je met een onbevredigd gevoel achtergelaten wordt. Als hij al aanwijzingen zou hebben achtergelaten dan heb ik die in ieder geval niet kunnen vinden.
Verdwenen verwondering
Misschien wil de scenarist de lezer wel een boodschap meegeven wanneer hij een van de personages laat zeggen: “Kijk even om u heen, juffrouw Lefranc: de verwondering is volledig uit ons leven verdwenen. Mensen willen vandaag alleen zekerheid.” Ongetwijfeld goed bedoeld, maar dat neemt het onbevredigende gevoel niet weg. Jammer.
Fijn sfeertje
De tekeningen van Eric Maltaite (421, Stomp) zien er overigens goed uit: hij weet wat hij doet en zet een lekker sfeertje neer in – gezien de tekeningen – de jaren ’50/’60. Wel een minpuntje: sommige arceringen op gezichten zien er in mijn ogen niet fraai uit. Zie het plaatje van Blandine op de cover bijvoorbeeld: heeft ze een vieze veeg over haar gezicht? Sowieso verleidt de cover je niet tot het oppakken van dit album; de illustratie niet en de kleuren ook niet. Ondanks de knipoog naar Andy Warhol.
Tekst: Zidrou
Tekeningen en inkleuring: Eric Maltaite
Vertaling: BOOM!, Wingene
Uitgeverij: Dupuis (Ballon Media)
56 pagina’s / hardcover / 19,95 / ISBN 9789031438440
